VVV - Vitesse
Een druilerige woensdagavond in Venlo. VVV mag aantreden tegen de nummer 2 van de eredivisie. En dat niet alleen het dit seizoen verrassende Vitesse speelt ook nog eens gewoon leuk voetbal. In gedachten kun je (gebaseerd op eerdere ervaringen) het scenario van vandaag al in je hoofd voorbij laten komen.
Vitesse gaat drukken, VVV gaat de linies gesloten houden, proberen tegen te houden en af en toe gevaarlijk te counteren, en hoe langer dat lukt, hoe spannender het wordt. De voorbeschouwing van ESPN lijkt een herhaling van de vorige. We hebben het over Giakoumakis en de spelstijl van VVV. Enige wat me daarin opvalt is dat vooral de ex-voetballers (Perez, Kwakman en ook nu weer Bruggink), steeds meer hun respect uitspreken over de manier hoe VVV, als kleine club, zich staande weet te houden op onze manier. Zelfs de opmerkingen in de aanloop naar de wedstrijd vanuit de tegenstander komen me bekend voor ‘wij zijn niet bang voor de spits van VVV’ (laat die dan maar dezelfde reactie daarop geven als de vorige keer denk ik nog als ik dat zie).
De wedstrijd begint op diezelfde druilerige woensdag avond zoals we hem eerder benoemden. Een avond die van tevoren gedoemd is om te vergeten en nooit meer aan terug te denken. Maar vanavond zou alles anders worden. In de basis start de nieuwe aanwinst Donis, en Machach die de laatste weken al prima spel laat zien, maar niet altijd de bal kwijt kan, schuift naar rechts in een ‘vrije rol’. Dat wordt waarschijnlijk een moeilijke avond, en (ikzelf) kijk vooralsnog ‘verkeerd’ naar de wedstrijd. Namelijk; ‘hoe gaat Vitesse het doen vanavond’, ‘Wat gaat Tanane doen, met zijn kompaan Bazoer’. Maar al heel snel ontstaat een ander gevoel. VVV speelt met de driehoek Donis-Jakko-Zizou anders dan normaal. Combinaties lopen lekker, en waar mogelijk wordt er ook veel hoger druk gezet dan we gewend zijn. Je kijkt erna en gelooft het bijna niet. En ondanks dat het gevoel van ‘het kan zomaar gebeuren dat we achter komen’ aanwezig blijft, komt daar ook het gevoel bij dat we gewoon goed voetballen. Nog erger; het zit er eigenlijk aan te komen dat we gaan scoren (?????). Vergeet niet, we spelen tegen de nummer 2 van de eredivisie, die met leuk en attractief voetbal wekelijks resultaten behalen, de minste tegendoelpunten hebben, en eigenlijk de naaste belagers van koploper Ajax zijn.
Een eerste waarschuwing komt van Giakoumakis die achter het standbeen langs Pasveer test. Vervolgens wordt het nog gekker, we gaan een-tweetjes doen met kopballetjes in het strafschopgebied (Donis/Machach), die ook nog eens lukken -> Donis stuit wederom op Pasveer. WTF gebeurd hier allemaal? Op twitter wordt het duidelijk dat ik niet de enige ben die verbaasd naar de prestaties van de geel-zwarten zitten te kijken. Even later is het prijs Jako scoort de verdiende 1-0. En dat ie er niet alleen staat om ballen in het net te schieten blijkt even later weer als ie bij ons eigen doel een bal van de lijn afhaalt. Duidelijk geen prima-donna die gast, maar gewoon een harde werker (die ook nog eens veel scoort) die je goed in je elftal kan hebben. Vreugde en ongeloof vechten om voorrang als de 2-0 en de prachtige (ietwat gelukkige) 3-0 valt. Het fluitsignaal geeft menig VVV supporter even de tijd om bij te komen van wat er zich zojuist allemaal afgespeeld heeft in De Koel.
Op het moment dat de tweede helft begint komt het besef dat we ondanks de 3 doelpunten voorsprong er nog niet zijn. Deze ploeg kan gewoon goed voetballen. Die vrees wordt snel waarheid. Na 30 seconden is er al de eerste kans voor Vitesse om zich terug in de wedstrijd te knokken. De bal wordt onbesuisd overgeschoten, maar het is een signaal voor de Arnhemmers om het gaspedaal nog verder in te drukken. 15 minuten, 2 ballen op de lat en nog 2 goede kansen later, is het Vitesse die toch de 3-1 maakt. Donis heeft inmiddels het veld verlaten, die was ‘op’. Voetballend een verlies, we komen er zelf in elk geval bijna niet meer uit. Hoe lang gaan we dit volhouden, vooral geen aansluitingstreffer binnen krijgen. Diverse vrije trappen worden ons strafschopgebied ingepompt, grote kansen gemist en Kirschbaum ramt weer een bal tegen de paal. Wat een avond, en wat duurt het lang voordat die minuten wegtikken. (ik ben trouwens al af het tellen vanaf minuut 50). De geel-zwarten op het veld knokken voor elke meter en wat ze waard zijn. Wat een wedstrijd zou dit weer geweest zijn om in het stadion mee te maken. Alle spanning wordt weggenomen in de 79e minuut als Giakoumakis zijn 4e van de avond maakt. (toch weer een puntje van herkenning. Ook ADO was niet bang voor de spits van VVV, en kreeg er 4 om de oren). Het gebaar van de Griekse spits zegt genoeg……….. het is over. Vitesse probeert nog, maar niet meer zo onstuimig als voorheen. We ontsnappen nog bij een mogelijke handsbal aan een penalty en er wijzigt niets meer aan de score. Het aftellen en naar het klokje kijken is natuurlijk allang gestopt. Social media ontploft, de berichten op App en Twitter blijven binnenstromen (we hebben zelfs iemand gevonden die giakoumakis’ hoofd op een lichaamsdeel getatoeëerd wil hebben), het houdt niet meer op… heerlijk. Trots is het enige woord wat ik op dat moment kan bedenken.
Uiteindelijk naar bed, en daar nog 10x de korte samenvatting van VVV voorbij zien komen op ESPN. En dan ‘s morgens wakker worden………………………. Ohohoh wat lekker. Het gevoel van wat was dat gister nou allemaal? Een druilerige woensdagavond in Venlo, eentje om nooit meer te vergeten.
Januari blijft al voor het 5e opeenvolgende jaar onze maand. En niet vergeten: we mogen nog een wedstrijd in deze maand. Volgende tegenstander: Fortuna Sittard. Vertrouwen is er inmiddels genoeg. Bij een goed resultaat is alles weer anders en kan wellicht zelfs het omlaag kijken op de ranglijst stoppen.
Ow ja, en niet vergeten; Een spits van VVV die na 19 wedstrijden op 20 doelpunten staat in de eredivisie. Onwerkelijk. Lees het gewoon nog een keer, en zelfs dan geloof je het nog niet. Op naar Sittard.
HomeDaysVenlo
