Vitesse - VVV (halve finale KNVB beker)

Halve finale beker in een uitwedstrijd. Dat zijn de wedstrijden waar je graag een verslag over schrijft in de ‘normale’ situatie. Het bemachtigen van een kaartje, het toeleven naar die dag zelf en dan de wedstrijddag. Stel je voor die ongekende drukte rond het stadion om daar te verzamelen voor de (waarschijnlijk) verplichte busreis. De spanning bouwt zich op de menigte zwelt aan, je ziet steeds meer bekenden en het gaat nog maar over één ding. De aankomende wedstrijd. De eerste fragmentjes van stemming stijgen al her en der op op de parkeerplaats voor De Koel. Aangekomen bij het stadion van de tegenstander stromen de bussen leeg. De spanning in combinatie met een paar biertjes zorgt voor het nodige enthousiasme, de strijdliederen worden massaler en langduriger ingezet dan bij vertrek uit Venlo. Waar normaliter een run op 1200 tickets voor het uitvak zou zijn geweest, heeft de tegenstander de hele korte zijde beschikbaar gesteld, waardoor er enkele duizend supporters onze club zullen aanmoedigen in deze belangrijke uitwedstrijd. Het is een drukte van jewelste bij de catering die overuren draait. Het geroezemoes, het gezang, de geur van bier en snacks maken het plaatje compleet. De wedstrijd begint, en de strijd op het veld wordt 90 minuten ondersteund door een orkaan van geluid vanuit het ongekend grote ‘uitvak’. De hele mix van intensiteit / sfeer en saamhorigheid, maakt een onuitwisbare indruk op een hele generatie supporters die zoiets nog nooit meegemaakt hebben. Uiteindelijk verliest je club, maar de spelers op het veld hebben gevochten voor wat ze waard zijn. Maar is dat eigenlijk nog van belang? De indrukken die opgedaan zijn, zijn ingebrand en neem je als supporter je hele leven mee. Waarschijnlijk wordt met elke terugblik de herinnering nog mooier. Hoe jammer dat het niet zo heeft mogen zijn.

De werkelijkheid doet pijn. Een situatie die je als VVV supporter zelden meemaakt, wordt door Covid-19 in een surrealistische werkelijkheid gedrukt. Ja, de spanning is er, de waardering voor het team wordt met een prima support-actie uitgebeeld door de supporters tijdens vertrek van de spelersbus vanuit stadion De Koel. Een gemaakte herinnering om niet te vergeten, maar er zijn hier zo’n 200 supporters, en na het vertrek van de bus en het leegstromen van de parkeerplaats is de magie weer verbroken. In spanning wordt er toegeleefd naar de wedstrijd, die helaas op de TV gevolgd zal moeten worden. Een unieke prestatie voor VVV die halve finale, maar zal de huidige generatie supporters nog zo vaak terugblikken op deze wedstrijd zoals de vorige terugblikt op de laatste halve finale 33 jaar geleden? Ik hoop dat de spanning die mensen individueel opgebouwd hebben iets goedmaken van het gemis van zo’n prachtige awayday. Maar ondanks alle spanning (want rustig heb ik thuis niet op de bank gezeten door de belangen), was het helaas toch maar een wedstrijd voor de televisie.

Desondanks een belangrijke wedstrijd, die met dezelfde 22 spelers start als enkele dagen geleden. VVV laat zich deze keer niet zo snel verrassen, en Vitesse schiet ook niet zo uit de startblokken als afgelopen zaterdag. VVV heeft geleerd van de wedstrijd, en zorgt vooral met zeer compact spel dat de snelle spelers van Vitesse in een andere situatie terecht komen dan waar ze het best in functioneren. De snelle aanvallers worden geconfronteerd met kleine ruimtes, en we zien dat ze zo niet in hun kwaliteit komen te spelen. Laat er geen misverstand over bestaan Vitesse heeft de overhand, VVV mazzelt ook een paar keer. Aan aanvallen denken we de eerste 45 minuten nog niet zoveel, maar de spanning door de belangen van deze wedstrijd lopen wel flink op. VVV knokt zich naar het rustsignaal, en de grootste tegenvaller is voor de Venlonaren, die spelmaker Machach een kwartiertje voor rust uit zagen vallen met een blessure Voor de Venlose achterban zijn er 15 minuten om de hartslag weer naar een acceptabel niveau terug te brengen. Een extra pilsje helpt hier ook bij, dus laten we dat maar doen.

Nog 45 minuten (of meer?) om een beslissing te forceren voor een van beide elftallen. VVV doet de tweede helft in elk geval meer van zich spreken. Voor rust een paar keer goed weggekomen, is daar ineens de mogelijkheid om op voorsprong te komen. Jakko schiet voorlangs. Wat een kans om in zo’n wedstrijd op voorsprong te komen. De wedstrijd valt in een balans die beide teams in zijn greep heeft. De dreiging van Vitesse valt meer en meer weg, VVV komt vaker in gebieden waar de inleiding naar gevaar gecreeerd kan worden. Toch wordt daar vaak de verkeerde keus of (vooral) veel balverlies geleden. Gevolg is dat na het ‘stilvallen’ van de Vitesse-trein, VVV de tegenstander ook niet aan het twijfelen brengt. De wedstrijd lijkt in een impasse. Krijgt een van beide teams een bevlieging of iets anders…. of stevent de wedstrijd af naar 0-0. Het gaat nu om momenten, en niet meer om een team dat de overhand heeft. Hoekschoppen, vrije trappen….. dat soort situaties, of wellicht een fout van een of andere verdediger. In minuut 75 is het dan zover. Een afgeslagen corner wordt opnieuw ingebracht, en onberispelijk ingekopt. Shit 1-0 achter. Nog 15 minuten om dat goed te maken. Maar VVV heeft de eerste rechtse hoek op de kaak gekregen en Vitesse lijkt even later de knock-out uit te delen. Vrij voor doel wordt de genadeklap echter nog niet uitgedeeld. VVV wisselt aanvallend om te trachten de gelijkmaker op het scorebord te krijgen, echter met een verwoestende uithaal maakt Vitesse speler Tananne een eind aan de bekerdroom van VVV. Toch geven de Venlonaren zich nog niet gewonnen, wat in korte tijd enkele kansjes oplevert. Hunte raakt de paal, en keeper Pasveer moet nog 2 a 3 keer reddend optreden. De blessuretijd van 2 minuten biedt ook geen soelaas meer. Op het moment dat het bordje met die korte extra tijd naar boven gaat, weten we dat het zeker is, dit gaan we niet meer recht trekken.

We kijken nog even naar het interview met Danny Post, die weer als een ware aanvoerder de pers te woord staat voor de camera.

75 minuten volgehouden en geknokt, wat zou dat een feest op de tribune geweest zijn. Teleurstelling zou naarmate de terugreis dichter bij Venlo komt langzaam overgaan in trots, een herinnering gecreëerd om een supportersleven mee te gaan. Nu gaat bij velen de TV uit, en gaan we morgen weer over tot de orde van de dag. Wat overblijft is nog steeds de trots, en de mooie herinnering aan die sfeeractie bij De Koel. Ik hoop dat de spanning veel vergoed, want er is helaas op deze manier ook veel verloren gegaan voor onze nieuwe generatie supporters. De bekerdroom is over. Geen ‘Cupfever’ meer. De focus kan weer op de competitie. Eerst de lastige uitwedstrijd tegen Feyenoord, maar daarna moet VVV de meute die achter ons staat op afstand zien te houden. Met de inzet van gisteren hebben wij daar het volste vertrouwen in.

#HomeDaysVenlo